Rarotonga

Woensdag 22 januari

Om 3.45u gaat de wekker! Joke is jarig (50!), maar voelt zich zo (veel te) vroeg vooral brak. We moeten op tijd zijn bij het vliegveld voor de vlucht via Auckland naar Rarotonga. We landen in de middag op het Cook eiland, waar het warm is en regent. We zitten nu trouwens weer in een andere tijdzone en zelfs teruggegaan in de tijd, want het is nu weer dinsdag 21 januari!?! Morgen is Joke weer jarig! We worden opgehaald door de chauffeur van onze accommodatie en verwelkomd met een traditionele bloemenslinger. We checken in en betrekken het leuke beachhuisje. Het is inmiddels weer droog, we doen boodschappen en gaan dan nog even snorkelen. Hutje uit, paar meter lopen door het zand en dan het heerlijke warme water in. We zien veel kleurige tropische vissen en mooie felblauwe zeesterren. We koken zelf en eten buiten op onze veranda. Het is inmiddels (20u) pikdonker geworden, we horen de zee ruisen en hebben soms een zacht briesje. Overdag is het 27 graden, maar 's nachts koelt het gelukkig af, naar 26 graden!

(nog eens) Woensdag 22 januari

Joke wordt voor de tweede keer 50! We slapen lang uit in dit lekkere bed en gaan zo laat mogelijk naar het ontbijtbuffet in het restaurant. Bij het ontbijt vindt Joke een kaartje van Erik, lief! Daarna haalt Joke eindelijk de felicitaties binnen via haar mobiel, zo voelt ze zich meer jarig dan gisteren! We nemen de bus naar Muri Beach. Er zijn twee bussen op het eiland: de ene rijdt clockwise en de andere anticlockwise, allebei elk uur hetzelfde rondje van 31 km. We gaan een uurtje snorkelen en zien op deze andere spot vooral dezelfde vissen als bij ons. We zien ook veel mensen met emmertjes in het water staan en zijn benieuwd wat die verzamelen. Een van de locals laat ons de zeeslakken zien. Die zijn dus vrij bijzonder, want zij zijn enkel op deze plek, in elk geval rond dit eiland, zo'n twee weken in de zes of zeven jaar te vinden. Wij hadden ze eerder niet opgemerkt, maar nu zien we dat het wemelt van de weekdieren. Ze lijken op naaktslakken, grijs, en we zien ze volop rondkruipen over de bodem en rotsen. We gaan naar het Muri Beach Club Hotel en zwemmen even in het grote mooie zwembad (helemaal voor ons alleen). Dan lunchen we daar met heerlijke wraps. We nemen de bus terug en bij thuiskomst staat er een bos bloemen! Lief, heeft Erik via de receptie geregeld (Joke vermoedde natuurlijk wel iets met al die telefoontjes). We kijken vanuit de ligstoelen op het strand naar de golven bij het rif zo'n 250 meter verder, mooie helblauwe hoge witschuimend inslaande golven. Na het rif is het echt de oceaan met de bodem op ruim 4.000 meter. Bij het restaurant beginnen we met een tropische cocktail en proosten op Joke's 50e. Op het toetje voor Joke is Happy Birthday gespoten en een kaarsje gezet. Mooie plek om jarig te zijn.

Donderdag wordt een echte relaxdag, we hebben zowaar niks gepland. Het weer blijft wennen, zo veel bewolking, maar toch zo warm en vandaag uiteindelijk ook veel zon en slechts twee (flinke tropische) buien. We snorkelen weer in de lagune, de onderwaterwereld blijft mooi, we lezen op onze ligstoelen op het strand en kajakken tot wat dichter bij die mooie omslaande golven tegen het rif. Na een tropisch buitje, we lunchen op de veranda, wordt het snel weer droog en proberen we het kleine zwembad uit. Erik gaat nog eens kajakken en Joke maakt wat foto's daarvan en van die grappige hermietkrabbetjes die schelpen als schild/bescherming gebruiken. We gaan nog eens samen snorkelen en zien weer andere vissen, een enorme (giant) moray van zo'n 2 (!) meter en (helaas alleen) Erik zelfs een zeeschildpad. We komen eruit op het moment dat het voor de tweede keer gaat regenen, maar zelfs de regen is warm, dus het maakt allemaal niet uit. We douchen en vooral Joke moet zich dik insmeren met aftersun - dat krijg je als je je niet insmeert met zonnebrand, in de schaduw komt toch straling, maar vooral in die kajak was de zon waarschijnlijk funest voor haar hoofd en bovenbenen ...

Op vrijdag komt de gids voor een geplande wandeling niet opdagen. Het blijkt dat het niet goed genoteerd was en we maken een nieuwe afspraak voor de volgende dag. We zijn benieuwd … Het wordt weer een echte relaxdag, die begint met snorkelen, zo gelukzalig kalmerend. We nemen een tweepersoons kajak en schuren veel over de rotsen/het koraal dat erg ondiep ligt, nu het heel erg eb is. We komen tot redelijk dicht bij de grote golven. Op de terugweg lijken we te zinken, is die kajak lek, wellicht ook door ons? We trekken 'm verder, proberen er weer in te zitten, maar we slaan steeds om - we klungelen wat af. Oké, Joke peddelt verder en Erik zwemt erachteraan. Het ding is ook loodzwaar om op het strand te trekken, het water dat erin zit krijgen we er nog niet uit. We hangen even in en lang bij het kleine zwembad. We lopen verder over het strand om op een andere plek te snorkelen. Het is eigenlijk te laag water, je schuurt steeds bijna tegen de rotsen/het koraal, dus we gaan er vrij snel weer uit, maar niet voordat Joke nog een kleinere (1 meter), maar mooie moray heeft gespot. Terug wandelen over het strand. Het is nu zo'n mooi warm avond zonlicht - foto's maken in het golden hour!

Zaterdag wordt de wandeling gecanceld. Eigenlijk zijn we hier niet echt verbaasd over. Zelf gaan wandelen wordt door de receptie afgeraden. Wel jammer dat we zo het hart van het eiland met bergen en regenwoud missen. En tours rond zeeschildpadden zijn er helaas niet in het weekend!?! We pakken de bus naar Avarua. Daar lopen we even over de Punanga Nui Market, vol kraampjes met lokale producten, kunst, t-shirts, eettentjes en een podium met muziek en dans. In de haven vinden we nog een boot op het droge en horen we dat een andere cruise in de middag niet door gaat in het huidige laagseizoen. Dan gaan we gewoon weer naar Muri Beach. We zwemmen tot een eiland, steken het over, maar aan de andere kant is het net zo ondiep en zanderig, dus we gaan weer terug over het eiland en door het water naar het strand. Bij Silver Sands Restaurant lunchen we weer met lekkere visschotels, en Joke een heerlijke tropical fruit mocktail, en nemen nog een duik in het fijne zwembad daar. Bij ons beachhuisje gaan we nog wel het water in, vooral om af te koelen, beetje te hangen, voor snorkelen vinden we het water echt te laag. We doen de laatste boodschappen en natuurlijk een ijsje.

Zondag, de laatste hele dag en wat een regen vandaag! En die is vrijwel onophoudelijk tot 18u. Laat op en laat ontbijten. Op zondag rijdt de bus enkel clockwise, wat betekent dat we bijna een hele eiland tour maken om bij onze inmiddels vertrouwde plek aan Muri Beach te komen voor The Spa. We moeten nog even wachten en Erik is eerst aan de beurt, Joke trekt in het grote zwembad, voor haar alleen, 20 baantjes. Erik probeert voor het eerst een (in dit geval deep tissue) massage en het doet hem wel goed. Joke heeft een langere sessie: eerst ook een deep tissue massage, dan een sun soothener (in plaats van een facial laat ze haar verbrande delen verzorgen met ijskoude gels en packings) en tot slot een hand & foot treatment (scrub, warme packing en massage). We delen nog een heerlijke mocktail en nemen de bus terug. Dan is het even zoeken naar WiFi verbinding, letterlijk enkele honderden meters lopen, voor wat contact met thuisfront. Ons laatste avondmaal is een goed verzorgd barbecue buffet in het restaurant van onze accommodatie.

Vertrekdag. We slapen wat langer en het regent keihard (uiteindelijk in ieder geval tot we gaan), dus we gaan niet meer snorkelen, maar op ons gemak ontbijten, rustig inpakken en wat bij de receptie met andere gasten kletsen tot we naar het vliegveld worden gebracht. We proberen wat te slapen, maar kijken vooral veel films tijdens de vluchten. We vliegen naar Auckland, dan door naar Los Angeles, met tig controles, en tot slot naar Schiphol. Daar worden we verwelkomd door Peter en Marion, die ons naar huis brengt. Onze koffers, die onderweg waren blijven steken, zijn vrijdagochtend afgeleverd.

Zo, we hebben genoten van een geweldige reis met een fantastische campervan door een prachtig land, waarin we veel mooie dingen hebben gezien en veel leuke dingen hebben gedaan. Hopelijk hebben jullie daar via deze blog wat van mee kunnen krijgen!

Bedankt voor de leuke reacties en wellicht to snel!

Liefs Joke en Erik

Arthur's Pass, Akaroa & Christchurch

Vrijdag 17 januari doen we lekker rustig aan en vertrekken laat. Onderweg stoppen we bij een rivier, ook zo bijzonder blauw, blijft opvallend! We wandelen over een leuk bospaadje naar een uitkijkpunt over de Lower Rakaia Gorge en terug. We rijden weer verder, met een omweggetje via Darfield, voor boodschappen en lunchen. Dan bedenkt Erik dat hij dichtbij een kapper zag en zich daar even wil laten knippen. Oké! Met een korte coupe rijdt hij verder, uiteindelijk op de Great Alpine Way (ja, die reden we eerder op Eerste Kerstdag) en de gravel road naar Porters Lodge, waar inchecken. We doen een rondje van 2 km. omhoog en omlaag, nog even buiten in beweging. Dan zitten we op het terras van de lodge met een biertje uit de wind in de zon te lezen, heerlijk! Wat een toffe plek in de bergen!

De volgende dag is de herkansing (van de regenachtige Eerste Kerstdag) in Arthur's Park National Park en het wordt een topdag! We starten met de Avalanche Peak Track: een bospad vol keien, dat bijna gelijk erg steil klimt en af een toe met behulp van boomwortels moet worden beklauterd. Na de boomgrens is het even makkelijker, daarna weer erg steil over rotsen waar we onze weg moeten zoeken van gele pole tot gele pole, het laatste stukje over een kam. Na 2,5u zitten we op de top en zien om ons heen bergen, ook nog wat sneeuw, en de Alpine Highway door het dal en over Arthur's Pass. We dalen af via de kam en dan Scott's Track, nu de oranje poles volgend over rotsen tot de boomgrens en dan een bospad, ook vol keien, maar wat minder steil. We staan na 2u weer beneden aan de weg. Omdat we het vorige keer niet hebben gedaan in de regen, doen we nu in de zon wel nog het klimmetje naar het uitkijkplatform bij de Devils Punchbowl Falls, onze laatste waterval in NZ en ook weer mooi! We rijden tot slot naar de Cave Stream, want nu de condities beter zijn, gaan we die ook nog proberen! We lopen naar de grotingang, doen hoofdlampjes op en stappen het water in. Het komt tot net boven ons middel en is niet zo koud. De grot is als een tunnel, maximaal 2 meter smal, wel fijn om aan constant één, maar vaak zelfs beide wanden wat steun te hebben. Het is witte leisteen met afgeronde vormen en tot zo'n 6 meter hoog. Het is natuurlijk pikdonker, dus de lichtjes zijn noodzakelijk. Het waadt vrij moeizaam, tot knie- of heuphoogte stroomopwaarts, steeds tastend met je voeten naar vaste grond of een stevig liggende kei. Ook zijn er vijf watervalletjes tot 1,5 m., waarvan twee met zo'n hoge stap erin, plus de sterke tegenstroom, dat Erik even moet zoeken naar de juiste manier om er op te komen en Joke die niet kan doen zonder Eriks hulp. Een uur later en 600 m. verder klimmen we via enkele ijzeren sporten 3 m. omhoog, hier gutst de rivier de grot binnen, en het laatste stukje is nog even kruipen. Inspannende activiteit die we nooit eerder deden, door het donker tegen stromend water, echt heel tof! We lopen kletsnat terug naar de campervan, lekker dat de zon nu schijnt, en trekken droge kleren aan. Weer terug bij de lodge douchen, echt laat koken en eten, maar nog wel buiten, het is niet koud. In de campervan koffie/thee en dan gaan we nog in de lounge zitten, zo gezellig! Samen knus op de bank met goede wifi: een vorig verhaal op onze blog zetten.

Op zondag vertrekken we op ons gemak voor een ritje van 2,5u naar hartje Banks Peninsula. Onderweg nog een halve lunchstop aan Lake Forsyth, met veel zwarte zwanen. We arriveren bij de camping en krijgen een enorme plek toegewezen. We nemen het steile wandelpaadje naar beneden naar Akaroa, een rustig plaatsje met (historisch) Franse charme. Bij het eerste open terras nemen we allebei een tosti zalm, lekker! We slenteren verder door het straatje en langs het water. We nemen een ijsje en wandelen terug naar de camping. Daar lekker het zwembadje in en lezen. We koken op tijd, Joke in de campervan, Erik op de buitenboord-bbq en we eten ook buiten.

Op maandag doen we maar weer eens een boottripje. We lopen op tijd naar de hoofdpier, waar we enorme pijlstaartroggen zien! Dan gaan we aan boord, krijgen een drankje en zijn gecharmeerd van het schattige hondje. We vertrekken met een niet al te grote catamaran, dus niet druk en wel snel. We krijgen veel cultureel/historische informatie en uitleg over het landschap en de dieren. We zien al vrij snel wat veraf hectordolfijnen, de kleinste oceaandolfijn, die alleen in NZ voorkomt. Opvallend met een donkere ronde rugvin. We zien er later meer, ook twee keer vier stuks die met de boot meezwemmen. Verder de havenbaai uit en langs de kust zien we ook witvleugelpinguïns. Die zijn overdag alleen op zee te zien, jagend op voedsel. Zij duiken snel onder zodra we naderen. Jammer, want ze zijn erg klein en dus niet goed zichtbaar (op de foto). Op en rond de rotsen langs de kust zien we ook nog meer zeeleeuwen, met schattige jongen. We zien zwermen kleine rode visjes, denken we, maar het blijken kleine rode kreeftjes, krill, te zijn. Tot slot zien we veel zeevogels, waaronder vier soorten aalscholvers en de grote zuidelijke reuzenstormvogel. We springen weer aan wal en eten nog fish & chips (met verse zalm) op de hoofdpier. Terug naar de camping en we rijden de Summit Road, eigenlijk de weg over de rand van de oude krater, met steeds veranderend zicht op de lange havenbaai. We slaan af naar Okains Bay, waar we over het strand heen en weer wandelen, voor zwemmen is het ons hier te koud. Op de parkeerplaats zijn drie schommels, de grote ronde waarin je kan liggen, is heerlijk! We keren terug naar de scenic route, waar we even in de wolken rijden en het slechts 16 graden is. Op de camping is het weer warm en duiken we natuurlijk nog even het zwembad in.

Vanochtend bouwen we het bed om tot bankjes (gek!), ruimen keukenkastjes op en maken schoon. We rijden naar Christchurch, langs de mooie Botanic Gardens, maar vinden pas parkeerplek in de stad. We zien nog veel herstelwerkzaamheden van de zware aardbevingen van 2010 en 2011. We lopen een korte route door het centrum, langs belangrijke opvallende punten, zoals de ruïne van Christchurch Cathedral aan het weer levendiger wordende Cathedral Square, de gekleurde gevels in Spaanse missiestijl van New Regent Street, de Bridge of Remembrance en de Transitional Cardboard Cathedral. We lunchen in het gras aan het water. Vervolgens rijden we richting het vliegveld waar we eerst inchecken bij een hotel daar vlakbijen dan onze campervan - ons huisje! snif - in moeten leveren. Terug in het hotel zitten we even in de leuke lounge en op de kamer krijgen we net alles in onze koffers en rugzakken. We eten lekker bij een restaurantje in de buurt uit en gaan ruim vóór middernacht slapen, want de wekker gaat weer om 3.45u!

Aoraki (Mt. Cook) & Lake Tekapo

Maandag 13 januari in de middag komen we aan bij Lake Pukaki, zó bijzonder blauw, ongelofelijk! Daarachter bergen met best veel sneeuw! En daar gaan wij heen, leuk! Op de bushcamping parkeren we, dicht op elkaar, maar er is ook een groot veld met gras in het midden en bomen en bergen met sneeuw rondom. Best veel faciliteiten voor een bushcamping, want behalve wc, met brillen en doortrek!, wastafels mét drinkwater, vuilnisbakken en een shelter. We maken een wandelingetje naar het Alpine Memorial, een stenen monument vol plakkaten ter nagedachtenis aan hier in het gebied omgekomen mensen. Je kan ook goed Aoraki (Mt. Cook) zien, de hoogste berg van NZ. Wat verderop zie je vanaf een volgend uitkijkpunt ook Mueller Lake. Terug bij de campervan borrelen we nog buiten met uitzicht op de besneeuwde bergen.

We worden wakker en zien vanuit het raam vooral lage bewolking ... we draaien ons nog eens om en lezen wat. Dan staan we toch maar op en ja, het trekt open en de rest van de dag bijna geen wolkje te zien! We beginnen met de Kea Track en lopen naar het mooie uitzicht op Mount Sefton (brede ronde top, dankzij het informatiebord weten we nu tegen welke berg we aankijken vanaf de camping) en Aoraki (en dat scherpe puntje is dus de Lower Peak, de hoogste top ligt erachter). Dan beginnen we de klim naar Sealy Tarns, een pad met kiezels en (2200!) traptreden. Bij Sealy Tarns genieten we een half uur van het uitzicht op Mueller Lake en Hooker Lake, we horen en zien kea's vliegen, en we volgen een paraglider die vanaf deze hoogte vertrekt. We klimmen lekker door over een leuk uitdagend pad vol rotsen en door een stukje sneeuw tot de col. Daar voorbij meer rotsen en zeker een kwartier door een sneeuwveld! We arriveren bij de Mueller hut en zitten in de zon te eten met prachtig uitzicht op Aoraki, Mount Sefton en meer bergen. We horen gerommel, maar zien enkel stofwolken van waarschijnlijk steenlawines. We keren dezelfde weg terug door sneeuw en over rotsen, gaan weer over de col en verder naar beneden. Bij Sealy Tarns genieten we nogmaals van het uitzicht. We dalen vlot af via die vele traptreden en het kiezelpad. Flinke inspanning, lekker voldaan - we nemen wederom een borrel! Koken en eten in de campervan en gebruiken nog eens onze minidouche.

Woensdag 15 jan

Vroeg, dus nog rustig, vóór de busladingen Aziaten er zijn, wandelen we naar Hooker Lake. Een makkelijk, effen pad met weinig hoogteverschil over drie swingbridges, een stuk boardwalk en met veel uitzicht op Mount Sefton en Aoraki. Wij lopen het uitzichtpunt voorbij, langs de waterkant verder, zodat we dichter bij de ijsschotsen komen, apart! We lopen terug naar de camping. Daar blijven we nog lekker in de zon zitten lezen en van het uitzicht genieten, op de Mount Sefton zien en horen we nog twee kleine sneeuwlawines. Dan gaan we toch nog een stukje lopen, naar Mount Cook Village. Een half uur bekijken we het Visitor Centre, erg mooi met veel informatie over dit gebied en een rond raam dat uitkijkt op Aoraki. Daarna zitten we een half uur op het terras voor een borrel en aardappelwedges met chilisaus. Terug op de camping zitten we weer lekker in de zon, lezen en genieten van het uitzicht, nu zien we net onder de col een helikopter af en aan vliegen, later blijkt het een reddingsactie voor twee jongeren, die dom door de sneeuw gingen glijden en op de rotsen klapten. Als we tegen middernacht tanden poetsen en opkijken zien we hier in het echte donker echt heel veel sterren en de melkweg!

Na ontbijt in de zon rijden we naar de Tasman Valley. We wandelen langs meerdere Blue Lakes, die inmiddels groen van kleur zijn, omdat ze niet meer door smeltwater van de gletsjer gevoed worden, maar door regenwater, dat tot algengroei leidt. We komen op een 4WD-road, die we een stukje op en neer lopen. Dan terug langs de meertjes en via veel traptreden naar de Tasman Glacier View. Daar zien we het steeds groter wordende Tasman Lake, met nauwelijks ijs, en de steeds kleiner wordende gletsjer, grotendeels met grijs gruis bedekt. We verlaten dit gebied, niet zonder nog een paar keer te stoppen voor wat foto's. Even later parkeren we aan Lake Tekapo, ook zo bijzonder blauw. We beklimmen een soms steil bospad met ook een vrij lange trap tot de top van Mount John. Daar staat de Observatory en een café, waar we van een ijsje en het uitzicht genieten. We dalen via hetzelfde pad weer af. We bezoeken nog de Church of the Good Shepherd, een historisch kerkje met door het raam achter het altaar schitterend uitzicht op het meer en de bergen. We rijden verder dan gepland tot een goede camping: prima prijs voor wat je allemaal (extra) krijgt en we gebruiken alles! We zwemmen, wassen, douchen en we koken, eten en drinken koffie/thee in de ruime campingkitchen. En goede WiFi, niet onbelangrijk voor deze blog!

Arrowtown/Queenstown

Vrijdag 10 jan

We doen rustig aan vandaag, vertrekken laat en hebben een flinke rit met stops, ook voor lunch, uitzicht over Lake Wakatipu en boodschappen. Om 15u zijn we bij Arrowtown op een nogal volgepakte camping. We lopen naar het centrum: een toeristisch straatje, nog in de stijl van het goudzoekerstijdperk, beetje western-achtig, nu vol met kneuterige boetiekjes en gezellige eettentjes met terrassen. We wandelen over een leuk paadje, boven de rivier, waar we 4WD's doorheen zien rijden. We gaan de Norman Smith footbridge nog over en zien in de stroom enkele hedendaagse goudzoekers (ja, toeristen kunnen hier zeven huren om het zand te doorzoeken op goud) en nemen dezelfde weg terug. Dan slenteren we ook nog door de Chinese Settlement: wat huisjes en gemarkeerde plekken met informatie over de gemeenschap Chinese immigranten goudzoekers destijds, toen gediscrimineerd, nu in ere hersteld.

We rijden om 9u weg en raken gefrustreerd in Queenstown: er is gewoon geen parkeerplaats voor onze grote van en de geplande wandeling wordt afgeraden wegens harde wind en daar verwachte storm. Boehoe! Snel de stad uit lukt ook niet met een file door een ongeluk. We zetten de campervan op de camping en doen eens iets anders. We huren sportfietsen en staan de middag op de pedalen! We volgen de mooie route langs de Arrow River, over een fijn effen gravelpad, wel wat op en neer, inspannend omhoog en makkelijk omlaag, over bruggetjes en swingbridges, heerlijk! We lunchen wat en bij de historische Kawarau Bridge, 'birthplace of bungy jump', zien we enkelen de val aan elastiek wagen (lijkt ons wel een kick, maar ook héél kort). We trappen nog enkele kilometers verder, maar dan moeten we dezelfde weg terug en dat is ook leuk. Lekker om eens anders actief te zijn, waarmee we ook wat sneller gaan en meer zien. Bij Postmasters zitten we op de veranda voor een borrel met heerlijke hapjes maar koken zelf weer in de campkitchen.

Zondag, op tijd voor een parkeerplaats bij de Gondola. Die nemen we naar boven, waar de Ben Lomond Track begint over een stijgend vrij effen pad. Na een uur zijn we bij de Saddle en zien we steeds meer van Lake Wakatipu en besneeuwde toppen. Dan volgt een steiler en rotsig pad met meer wind. Na een uurtje bereiken we de Summit. Daar op de top is het koud met veel wind, maar het uitzicht is geweldig! We eten iets en dan komt zo'n fraaie kea aangevlogen! Die komt brutaal dichtbij en probeert ritssluitingen van rugzakken open te trekken, ongelofelijk! Erik maakt veel foto's en krijgt het oranje onder de vleugels er ook op! We dalen weer af in anderhalf uur, blij dat we vrij vroeg waren, want nu wordt het drukker en steekt de wind meer op. Naar beneden gaat vlot, we doen nog een mountain bike track over een heuveltje, waar we verder lunchen. Via de Skyline Loop lopen we wat extra en tussen de skelterbanen hier. We nemen een verrukkelijk ijsje en de Gondola naar beneden. De dagwandeling viel weer mee, Joke gaat nog maar wat rennen: totaal 8,5 km. deels bergop, meer wandelend dus, maar bergaf sneller. We gaan weer eens uit eten: bij Postmasters drie gangen best bijzonder en heerlijk eten!

De wekker gaat om 7u, want Joke moet om 8.40u inchecken voor … ? Zij gaat mee in het busje naar Coronet Peak. Joke doet dus een tandemsprong paragliding en dat is het cadeau voor haar 50e verjaardag van haar lieve zussen! Zo'n 12 minuten in de lucht, veel te kort natuurlijk, maar gaaf! Joke mag ook nog even de controle overnemen (de piloot weet dat Joke ooit een cursus heeft gedaan). Op het eind swingen ze nog wat heen en weer voor de afdaling, tof! De landing gaat ook goed. Erik is er niet, komt pas 20 minuten later aan! Blijkt dat het opgegeven adres niet klopte ... Erik was dan maar naar Coronet Peak doorgereden, daar te laat, en had de paragliders in de lucht volgend uiteindelijk wel de landingsplek gevonden (6 km. van het opgegeven adres!?!). Gelukkig konden, binnen het budget, wel de foto's en filmpjes die de piloot maakte, worden gekocht. Dat pakket was sowieso wel leuk, omdat Erik dit nooit zo had kunnen vastleggen. We rijden verder, Joke inmiddels bijna bozer over het fout opgegeven adres dan blij over haar vlucht. Maar we gaan door! Het landschap wordt weer meer brede valleien en heuvels. Net voorbij Omarama nemen we een afslag, waar we zelf entrée moeten betalen in een busje bij een hek, en dan is het nog een stuk over een gravelweg. De Clay Cliffs Paritea, gelige, steile rotspartijen met smalle ravijnen in deze verder vlakke vallei. Fantastische vormen die er vanuit elke hoek weer anders uit zien. We lopen er langs, maar kunnen er ook een stukje in, overweldigend!

Fiordland

Maandag 6 jan

De middag is een flink stuk rijden, met de ingewonnen informatie en tips tot de laatste camping op de Milford Highway. Zodoende rijden we al een groot stuk van deze mooie weg met na elke bocht weer een ander zicht op (volgende) besneeuwde bergtoppen, wow! De Cascade Creek camping van DOC is enorm groot, maar niet vol, dus met veel ruimte, velden bloemen, besneeuwde bergtoppen in zicht, geweldig zo'n plek in de natuur! Er zijn enkel wat toiletblokjes, dus we koken en eten in de campervan. Dan maken we nog een ommetje, de Lake Gunn Nature Walk: weer door zo'n sprookjesachtig bos, met vergroeide bomen en hangende mossen, naar een mooi meer. Over een modderpad komen we weer recht op de camping uit.

De wekker wekt ons om 7u! We rijden de rest van Milford Highway, we zien een perfecte spiegeling in Lake Gunn en wederom na elke bocht weer een ander zicht op (volgende) besneeuwde bergtoppen, wow! Om 9.30u varen we uit en zien gelijk de prachtige Bowen Falls, de Mitre Peak en (soms 2-3 weken niet te zien) bottlenosedolfijnen! We varen verder, dicht langs hoge loodrechte rotswanden en we zien zeeleeuwen. Dan gaan we letterlijk tot onder een waterval: als je op het voordek staat, zonder regenjack, ben je doorweekt! We krijgen veel informatie, o.a. dat de Milford Sound helemaal geen sound is, omdat die niet is uitgesleten door een rivier, maar door een gletsjer en dus eigenlijk een fjord is. We gaan tot de ingang van de Tasmanzee en keren terug, langs rotsen, de grootste schildpadden ter wereld, qua vorm. Op Sealrock, hoe toepasselijk, liggen zeeleeuwen te zonnen. Dan nóg eens het spektakel van varen tot onder de waterval! Tot slot bewonderen weer de kliffen en bergen, het is allemaal geweldig mooi! We stappen uit voor Underwater Observatory, een drijvend gebouw met een gids en informatiepanelen. Hier horen we dat de fjord gevuld is met zout zeewater met daarop enkele meters zoet regenwater van de bergen, dat troebel is en daardoor zorgt dat er op 10 meter diepte al zeeleven is dat in de oceaan pas op 100 meter voorkomt. Dan dalen we af naar een ronde ruimte op 10 meter diepte met vensters om de onderwaterwereld te zien, o.a. het witte black coral (het skelet van dit dier is zwart), grote horse mussels, marble fish, yellow-black triplefin en NZ spotty. Om 12u springen we op een volgende boot die ons snel terug brengt naar de haven. We rijden de Milford Highway weer af, maar bij The Chasm lunchen we en lopen het rondje, naar weer een waterval, maar ook met potholes, mooie ronde uithollingen in de rotsen. Iets verderop starten we een wandeling en staan gelijk weer stil, omdat we twee kea's zien, voor het eerst zo in het bos, leuk! We wandelen verder over een makkelijke pad, wel wat stijgend, en slaan op een gegeven moment af naar Key Summit en trekken door naar een uitzicht op Lake Marian. De lucht wordt iets grijzer, maar we zien het meer en omliggende bergen nog wel liggen, en we dalen snel af. We rijden naar de Cascade Creek camping en staan weer even ruim en fantastisch tussen de bloemen en bergen. Tijdens het maaltje in de campervan hebben we het water opgewarmd en kunnen we de douche in de campervan voor het eerst uitproberen ... het is echt wel krap, we stoten wat af met onze ellebogen, maar het gaat eigenlijk toch best prima!

Woensdag 8 jan

We blijven heel lang in bed liggen, kijken af en toe naar buiten, heerlijk rustig zo'n eenvoudige camping midden in de natuur Laat in de ochtend beginnen we de wandeling naar Lake Marian. Over een swingbridge en het eerste stuk langs de rivier, met schitterend waterverval. Het is verder door het regenwoud weer eens een leuk uitdagend pad met rotsen, boomwortels en modder. Na de klim komen we bij het meer, dat redelijk de besneeuwde bergen aan de overkant spiegelt: prachtig! Hier blijven we dus wat langer zitten genieten. Hetzelfde pad terug gaat maar ietsje sneller. We zakken de Milford Highway helemaal verder af, maar met twee stops. Bij de Mirror Lakes, nogal verscholen en glad, zien we bergen weerspiegelen in het water. We sluiten af met een half uur wandelen door een rustig bos tot Lake Mistletoe. Tegen 18u zijn we in Manapouri op een rustieke plek, met schattige huisjes, een verzameling antieke auto's, een oud toiletgebouw dichtbij. In het hoofdgebouw doen we de was en koken en eten in de kleine campingkitchen.

Donderdag, we staan relaxt op en lopen naar Pearl Harbour (!), waar de eerste boot vertrekt. We varen uit over Lake Manapouri, met mooie uitzichten. Dan stappen we in een bus, worden over de Wilmot Pass gereden en krijgen veel informatie onderweg. Bij het uitzicht over Doubtful Sound en de Helena Falls hebben we een fotostop. De boot verlaat Deep Cove en we varen Doubtful Sound op. We gaan langs Blanket Bay, waar de crayfisherman zitten, en een vrij lange route, met schitterend uitzicht op heuvels en bergen. Door een smaller stuk gaan we tot voor de Shelter Islands. We gaan dezelfde route terug, maar liggen vijf minuten stil met de motor uit, genietend van de rust in de (Maori-naam) Patea = Place of Silence, fantastisch! Bijna terug zetten we de Lady Alice Falls op de foto en de Wilmot Pass waar we met de bus heen en weer over gaan. De bus terug heeft ook twee stops: bij de Lyvvia River met op de achtergrond een gigantische landslide en de Spey Valley, waar we besneeuwde bergtoppen zien en aan de andere kant van de weg tegen de rotswand een (20 cm.) dikke, vochtige laag mos. Met de boot terug over Lake Manapouri zitten we vooral binnen, inmiddels wel een beetje uitgewaaid.

We zijn hier dus in het natste gebied ter wereld, met vorig jaar 300 regendagen! We hadden ons dus ingesteld op 'slecht' weer en toen kregen we drie, weliswaar frisse, maar droge, zonnige dagen. Wat een geluk!

Mouraki boulders, Otago Peninsula & Catlins

Donderdag 2 januari vertrekken we naar de oostkust: een lang stuk rijden, genietend van het voorbijtrekkende landschap. We gaan dan eerst een stukje noordwaarts voor lunch en de Mouraki boulders: tientallen best grote keien met een opvallend ronde vorm op het strand, aantrekkelijk voor iedereen om op te poseren en, zonder of met mensen, fotogeniek. Daarna rijden we in één keer door naar de beoogde camping, waar gelukkig nog plek is. We proberen het programma voor morgen te maken, maar komen er niet uit met de foldertjes en de websites. We besluiten om de volgende dag bij het infocentre de hulptroepen in te zetten.

Zo gezegd zo gedaan, de volgende ochtend in Dunedin regelen we drie tours! We rijden daarna Otago Peninsula op, nemen de high road en zien al heuvels, wat kliffen en de zee. We wandelen bij Sandfly Bay door de duinen naar het strand en weer naar boven door het zand. Er staat enorm veel wind, valt vooral op. We doen nog een wandelingetje en zien veel watervogels. Op Taiaroa Head lunchen we en zien maar weer eens de NZ fur seals. In het Royal Albatross Centre begint de eerste tour in een zaaltje met uitleg bij dia's en een filmpje. Dan gaan we naar buiten, kijken vanuit een observatieruimte met glas over de klif en de zee: we zien enkele albatrossen vliegen of op hun nest. Tot slot nog een rondleiding door de tunnels van Fort Taiaroa met uitkijkpost, klein museumpje en de 'Disappearing Gun', een kanon dat uit de grond kan opduiken, vuren en weer in zijn kuil zakken en wereldwijd het enige nog functionerende kanon op zijn originele plek is. Daarna rijden we naar Penguin Place, waar we kort informatie krijgen over de zeldzame geeloogpinguin. We horen dat we er met geluk één of twee zien. We lopen kort door de opvang, waar enkele pinguïns te zien zijn. Vervolgens rijdt de gids ons met een aftands busje naar het reservaat en leidt ons via een ingenieus gangenstelsel vlug naar de eerste uitkijkpost. We zien een pinguïn op het strand, nog veraf maar goed, het is er één. Dan snellen we naar de uitkijkpost bij het nest met kuiken, want die is er, mét een ouder en we zien die echt van heel dichtbij! Dan zien we er vandaar nog eens twee uit de zee het strand over waggelen. In totaal dus 5 gespot! Dat was voor de gids zelfs een record, zij was ook helemaal enthousiast. We rijden terug naar Taiaroa Head, waar we op de parkeerplaats in de, door wind schuddende, campervan koken. Na het eten staat de blue penguin op het programma, de kleinste pinguïnsoort die er bestaat. We staan bij zonsondergang vol verwachting op het platform van Pilots Bay. Om 21.55u spoelt de eerste aan. Uiteindelijk waggelen ze in tientallen vanuit zee over de keien, in het zwakke lichtschijnsel, vlak onder ons naar hun nesten. Om 22.30 rijden wij met ons nest terug naar Dunedin.

Zaterdag uitslaapdag. Goh, het lijkt wel vakantie. We trekken door naar de Catlins. Eerste uitstap: Nugget Point, waar de vuurtoren prachtig staat op een klif, veel wind, woeste zee met rotsblokken met ook weer NZ fur seals daarop. We zien ook lepelaars op een rots in zee en een rotsplateau met poeltjes waarin baby NZ fur seals leren zwemmen. Alle dieren van vrij veraf, dus geen foto's. Volgende stop: kort loopje door bos naar de over brede terrassen vallende Purakaunui Falls. Tot slot een korte nature walk bij Lake Wilkie, schattig bosmeertje. We arriveren bij de camping en in het restaurant erbij is het happy hour! We nemen gelijk een biertje en snack, proost! Even slapen en lezen, koken en eten in de campingkitchen.

Om de hoek bij de camping lopen we door het bos naar de Mc Lean Falls, best mooi. Daarna rijden we een flink stuk door tot Curio Bay. Hier wandelen we eerst over een pad met informatie over de twee hier levende pinguïns. Dan zien we de gefossilliseerde resten van een 160 miljoen jaar oud bos uit de juratijd. Het lijkt gewoon een rotsplateau, maar je blijkt er stamstompjes in te zien. Vervolgens nog door 'living forest', ook aanplant voor de bedreigde geeloogpinguïn. Tot slot kijken we bij Porpoise Bay, waar vaak Hectordolfijnen zijn. Helaas! In Curioscape lunchen we en horen dat de Hectordolfijnen er altijd zijn, maar niet altijd zichtbaar ... We gaan nog eens kijken en zien er twee, maar ver weg. Dan rijden we naar dé topattractie van de Catlins, sowieso alleen bereikbaar met laag water, dus de getijden vooraf gecheckt, maar bij de ingang van de Cathedral Caves staat: 'Closed due to unsafe sea conditions'. Balen! We rijden iets verder en lopen nog maar de eerste beste wandeling die we tegenkomen, de Nature and old Logging Tramway Walk, een rondje door bos met infoborden. Leuk, maar het zijn geen Cathedral Caves … Als we nog een dag langer blijven, kunnen we misschien morgen …

… Nee, we blijven niet, want de kans op slechte condities vanmiddag is groot met dit onstuimige weer in de Catlins. We rijden dus weer verder richting de westkust, maar doen onderweg nog twee laatste uitstapjes. Eerst Slope Point, het zuidelijkste puntje van (het vasteland van) NZ. Wat een wind en wat een woeste zee! Het waait hier vaker zo hard - we zien veel schuin gegroeide bomen. Daarna nog Waipapa Point: een vuurtoren en mooi door de wind gevormde bomen, waar je onder kan kruipen als in een hut. Ook hier een woeste zee en veel wind, die gelukkig minder wordt als we doorrijden richting Fiordland.

Haast Pass & Wanaka

Maandag30 december zijn we vrijvroeg bij de tijdelijke zuidelijke parking van Fox Glacier en lopen de 2 km. deels weggeslagen gravelweg tot het uitzicht op de morenen en de gletsjer, waarvan je iets zou kunnen zien als er geen wolken voor zouden hangen ... tja. We rijden verder de westkust af en het wordt zonniger. Bij Ship Creek stoppen we voor de kleine Dune Lake Walk: door bos, langs het duinmeer en over het strand terug. Bij Haast gaan we landinwaarts, een mooie bergweg op, met veel mogelijke stops. We zien weer besneeuwde bergtoppen: foto! Naar de Thunder Creek Falls is een 5 minuten loopje en wat verderop naar de Fantail Falls ook weer. Allebei wel mooi. Tot slot wandelen we naar de Blue Pools: er is een brug, die over een rivier met heel blauw water gaat. Veel mensen gaan kort het heel koude water in, sommigen springend van de brug. Verder rijdend zien we meer bergtoppen (o.a. Mount Aspiring) en de grote meren Lake Wanaka en Lake Háwea. We tuffen twee uur door Wanaka, alle powered sites op de campings zijn bezet, dus we gaan uiteindelijk voor de grote, simpele, goedkope stadscamping. We zoeken een zonnig plekje om te koken in het eigen keukentje en te eten.

Oudjaarsdag, een regel- en rustdag. De zomervakantie is voor NZ begonnen én dit is blijkbaar een populair gebied: nergens meer powered sites beschikbaar. We gaan toch maar een unpowered site reserveren op een dure camping, omdat we een douche willen en het wellicht leuk ligt. Daarna zijn we in de stad voor informatie over wandelingen, boodschappen en even online bij de supermarkt. We gaan eens uit lunchen en dat is heerlijk! Dan bezoeken we Puzzling World, echt geen NZ-must, maar wij vinden het wel echt leuk. Eerst dwalen we buiten ruim een uur door het 3D doolhof met bruggen en vier torens. Dan verwonderen we ons binnen nog met hologrammen, het 'tilted house', portretten die je lijken te volgen, de perspectief ruimte, waar je groter/kleiner lijkt in verschillende hoeken, en nog allemaal soorten 'onmogelijke' kunst vol optische illusies. We vertrekken door het café, waar op elke tafel meerdere breinbrekende spelletjes liggen. Op de camping lopen we naar de baai: een klein keienstrandje, rondom staat het vol auto's met botentrailers. Met 29 graden zoeken we verkoeling, maar het water is zo koud dat we er heel snel al weer uit komen en opdrogen in de zon. We maken bij de campingkitchen op de bbq ons diner voor oudejaarsavond. In de campervan om middernacht klinken we met glazen witte wijn op 2020! We zijn het oude jaar goed uitgegaan en beginnen het nieuwe jaar goed hier in NZ!

Nieuwjaarsdag: vroeg op, want we willen de populaire Roy's Peak Track lopen en de parkeerplaats daarvan schijnt snel vol te raken. We starten om 8.25u en helaas ontneemt vage lage bewolking ons het magnifieke uitzicht dat je zou hebben op beide meren en besneeuwde bergtoppen (later blijkt dat ook luchtvervuiling van de bosbranden in Australië tot hier zijn overgewaaid!). Maar de inspanning van een flinke wandeling hebben we wel vandaag met 16 km. en 1250 m. hoogteverschil. Het is een makkelijk effen pad om (door) te lopen, maar dus met een pittige klim. Onderweg kan je over een korte kam naar een uitzichtpunt (zonder uitzicht vandaag) en staat er ineens een toilet (dat is hier altijd wel goed geregeld). Op de top waait een harde wind en het is behoorlijk koud, dus de drie/vier lagen zijn nodig. We zitten even beschut om een boterham te eten en dalen vlot af. We rijden naar de stad en zitten bij de gesloten bibliotheek op de stoep om hun gratis wifi te gebruiken. Dan kopen we nog wat lekkers en rijden naar de camping, waar we het gebak delen op het nieuwe jaar!

Okarito & de gletsjers

Tweede kerstdag wilden we eigenlijk een dagtocht doen rond Arthur's Pass, maar met verwachte regen en lage bewolking (geen uitzicht) besluiten we te rijden naar de zon! We vertrekken naar de Westkust en zakken die verder af tot in Okarito. En hier is het inderdaad schitterend weer! We wandelen hier eerst over een vlonderpad en dan een flink eind door bos, beetje op en neer. Bij een kleinere lagoon gaan we over een swingbridge, blijft leuk, en na een stukje over het keienstrand gaan we aan zee lunchen. We lopen dezelfde weg terug en pakken er dan nog een uitkijkpunt bij, vanwaar we over de Okarito Lagoon uitkijken. Door de lage bewolking landinwaarts, zien we helaas Mt. Cook en zijn vriendjes niet liggen. Dan nemen we bij een caravan verrukkelijk room-met-bevroren-fruit-ijs en struinen nog wat over het strand. Tweede kerstdag en wij lopen in korte broek en t-shirtje op het strand, hoe gek is dat? Op de camping borrelen we nog wat in het zonnetje en brouwen een simpel, maar lekker maaltje op het eigen buitenkookstel.

De volgende dag staan we op tijd op voor een boottochtje. De gids vaart ons en 9 anderen door de Okarito Lagoon, het grootste natuurlijke wetland van NZ. Zonder bewoning en behalve deze boot enkel kajakkers, is het heel rustig en zien we (eindelijk!) eens wat meer vogels, waaronder ook meer bijzondere zoals great white heron, royal spoonbill en native wood pigeon (even de Engelse namen, zoals we die te horen krijgen). Halverwege liggen we even vast aan de kant voor koffie/thee met zelfgebakken koek, een smakelijke verrassing! Op de terugweg komt het zeewater de lagoon binnen en zien we ook steeds meer kwallen langs zwemmen. Wat later staan we weer op land en rijden we naar Franz Josef Glacier. De camping en een helikoptertour regelen, kost behoorlijk wat tijd. Dan staan we toch op de grote parkeerplaats van de Fransz Joseph Glacier en het regent … tja, het is hier dan ook het gebied met zo'n beetje de meeste regenval van NZ. We gaan eerst maar lunchen en uiteindelijk in regenpak de FJG Valley Walk lopen. We wandelen over de morenen naar het uitkijkpunt, waar je tegen de gletsjer opkijkt en niet zo veel (meer) ziet door de lage bewolking. Op de camping duiken we gelijk in de spapool (hottub), heerlijk verwarmend en ontspannend. Daarna snel een plek uitzoeken voor de campervan en de campingkitchen in, die best groot en druk is.

We staan vroeg op en de zon schijnt én we zien opeens blauwe lucht en bergtoppen met sneeuw! (gisteren was dat alleen wolken) We gaan naar Glacier Country Helicopters en ja, onze vlucht gaat door! Na een korte instructie worden we naar de helikopter gebracht. Erik en ik zitten voorin naast de piloot op elkaar gepropt, achterin een, ook Nederlands, gezin. Gordels om, koptelefoons op en vliegen maar! Onze eerste keer in een helikopter, leuk! Heldere lucht en dus goed zicht over de gletsjers (Franz Josef, Fox, Tasman) en de besneeuwde bergtoppen (Mount Tasman en Mount Cook), fantastisch! We landen op de bevroren sneeuw voor enkele fotoshoots, geweldig daar boven! Dan begint het wat dicht te trekken en wil de piloot weer opstijgen. Op de korte terugweg zien we enkel een wit wolkendek. We zijn verbaasd hoe snel dat gaat, gelukkig hadden we niet de vlucht een half uur later. Na de lunch rijden we naar de parkeerplaats van de Franz Josef Glacier en ontdekken een kea, de alpiene papegaai! Uiteraard even een fotomomentje. We doen de Roberts Point Track: een leuk uitdagend pad met veel rotsen, boomwortels om je aan op te trekken, wateroversteekjes, een houten trap aan de wand en vier swingbridges! Het eindigt op een klein uitkijkplatform met prachtig zicht op de gletsjer! Gisteren keken we er tegenop, nu staan we dichterbij en hoger, dus kijken we er meer tegenaan, we zien echt veel meer. We lunchen daar ook en turen door de verrekijker naar groepen wandelaars op de gletsjer en de af en aan vliegende helikopters. Terug naar beneden gaat met dit pad nauwelijks sneller dan omhoog. Na deze flinke inspanning trakteren we onszelf in het gezellige, hippe Full of Beans Café, op warme chocolademelk en gebak!

Vandaag gaan we naar Lake Matheson. We wandelen een grindpad voor een groot deel rond Lake Matheson met 3 uitkijkpunten over het water. Op zich een mooi meer, maar nu niet rimpelloos, voor het reflectie-effect, en vooral zoveel lage bewolking dat ons het magnifieke uitzicht op de besneeuwde bergtoppen ontneemt. Dan steken we door naar Lake Gault, een vrij nieuwe route: een modderig bospad met veel stenen en boomwortels, leuk dus weer! We komen maar weinig anderen tegen en alleen één jongen zit bij het meer. We zijn wel even boeiend met deze jonge Turk in gesprek, leuke onverwachte ontmoeting. Hij vertrekt iets eerder en wij lunchen verder uitkijkend over het meer, helaas ook zonder reflectie-effect en het magnifieke uitzicht op de besneeuwde bergtoppen, maar wel mooi en zó rustig. Dan dalen wij weer af, hop hop, naar beneden en tot slot ronden we het rondje rond Lake Matheson af. Terug op de camping slingeren we een wasje aan en zitten ondertussen weer heerlijk in de hottub.